کلیله و دمنه
کتابی است از اصل هندی که در دوران ساسانی به فارسی میانه ترجمه شد . کلیله و دمنه کتابی پند آمیز است که در آن حکایتهای
گوناگون که بیشتر از زبان حیوانات نقل شده است .
نام کلیله و دمنه از نام دو شغال با نامهای کلیله و دمنه گرفته شده است . بخش بزرگ از کتاب اختصاصی به داستان این دو شغال دارد .
اصل داستانهای آن در هند و در حدود سالهای صد تا پانصد پیش از میلاد به وقوع می پیوندد .
کلیله و دمنه در واقع تالیفی است مبتنی بر چند اثر هندی که مهمترین آنها پنجه تنتره به سانسکریت به معنی پهلوی اثر کلیکگ و دمنگ بود .
صورت پهلوی این اثر در دسترس نیست و در طول سالیان از بین رفته است .
ام ترجمه آن به زبان سریانی در دست است . این ترجمه نزدیک به تالیف برزوبه از لحاظ زمانیست.
پس از اسلام روزبه پور دادویه آن را به عربی ترجمه کرد و بسیار قابل قبول افتاد و
مظهری از فصاحت در زبان عربی تلقی شد .
کلیله و دمنه چندین بار از عربی به فارسی دری برگردانده شده است .
پادشاه ادب دوست هند اکبر شاه همایون کتاب پنجه تنتره مستقیما از سنسکریت به فارسی ترجمه شده است .
مسئول این ترجمه مصطفی خالقداد عباسی است . کلیله و دمنه ده باب است و پارسیان 5 باب دیگر به آن افزودند.