فراط و تفریط یکی از جدی ترین آسیب های فضای سیاسی کشور است. حفظ اعتدال در گفتار و عمل مزیت بزرگی است که گویا در میان رجل سیاسی کشور و دولتمردان ادوار گوناگون به دری کم یاب تبدیل شده است. دولت یازدهم بیشترین توان خود را صرف حوزه سیاست خارجی نموده به گونه ای که این نگاه بر سایر حوزه های کاری سایه افکنده است. بزرگترین چالش سیاست خارجی دولت پرونده هسته ای و مذاکرات سخت و فشرده با ۱+۵ است که ماحصل آن توافق نامه ژنو به عنوان پیش درآمد گام نهایی است.
از زمان حصول این توافق صف کشی موافقان و مخالفان آن به شکل گیری اردوگاه دلواپسان و دل آرام ها منجر شد و زمین جدیدی برای کارزار دو طیف سیاسی کشور تعریف شد. برخی از منتقدان دولت کار را تا بدانجا پیش بردند که با استدلال هایی مدعی نقض استقلال و عزت ملی شدند و از سویی نیز برخی از حامیان توافقنامه مذکور این فرایند سیاسی را یکی از بزرگترین دستاوردهای تاریخ سیاسی ایران ذکر کردند. این افراط و تفریط هیچ دستاوردی جز تنزل سطح وحدت ملی و به محاق رفتن استدلال های فنی و حقوقی برخی از منتقدین مصلح به همراه نداشت و متاسفانه مشخص نشد که جایگاه منافع ملی در دلواپسی دو جناح در کجای این نبرد رسانه ای قرار دارد. این قرار داد نه فتح الفتوح است و نه ترکمانچای.
اما در این میان نحوه مواجهه دولت با منتقدان توافق نامه ژنو تامل برانگیز است. حکایت برخورد دولتمردان با منتقدان حکایت سوزناکی است که در رثای آن مرثیه های بسیار سروده شده است. متاسفانه نگاه مسئولین به منتقدین نگاهی یک سویه، منفی و رقابتی است. این نگاه با نوسان اندکی در تمامی دولت ها وجود داشته است اما در دولت یازدهم و با توجه به شعار های مطرح شده توسط آقای روحانی سطح انتظارات از ایشان بیشتر است.
(خدایا به تو پناه می برم از استبداد رای و بستن دهان منتقدان ) این سخن شیرین و امیدوارکننده دکتر روحانی در مراسم تنفیذ بود. جدای از خط کشی های سیاسی همگان خوشحال شدند که فصل نوینی در تعامل با منتقدان گشوده شده است. بدان معنا که در دولت گوش های شنوایی برای شنیدن نقد، مدیرانی برای تحلیل محتوای نقد و سیاستمدارانی با اخلاق و مجرب برای بهره مندی از آن وجود دارد اما ...
تهران – مرداد ماه ۹۳ - همایش رؤسای نمایندگی‌های جمهوری اسلامی ایران در خارج از کشور: (( یک عده به ظاهر شعار می‌دهند ولی بزدل سیاسی هستند و تا حرف مذاکره پیش می‌آید می‌گویند ما می‌لرزیم. به جهنم؛ بروید یک جای گرم برای خود پیدا کنید. خداوند شما را ترسو و لرزان آفریده است. ))
این اظهارات مقام محترمی است که قبلا گفته بودند (( این دولت در برابر همه موافقان، حامیان و حتی مخالفان سر تکریم و تعظیم فرود می آورد.)) اما اکنون ایشان به راحتی منتقدین توافق نامه ژنو را به جهنم حواله می دهند.
اگر تعجب نمی کنید باید بگوییم گوینده سخنان فوق همان چهره آرام مناظره های انتخابات ۹۲ هستند. حقوق دان مجربی که سکان دار مسئولیت اجرایی کشور شد آقای دکتر حسن روحانی. و امروز نسیم اعتدال مقهور طوفان جدل ها و عصبیت های سیاسی شد و پس از انتصاب فعالین جریان فتنه در سطوح عالی کشور از وجوه دیگر اعتدال نیز پرده برداری شد.
چه شده است که دکتر روحانی که ورای جهت گیری سیاسی شان مردی آرام و متین بودند اینگونه از کوره در می روند و با حمله ای گاز انبری به منتقدان تناقض های جدی در رفتار و گفتار دولت ایجاد می نمایند. آقای روحانی توافق نامه ژنو وحی منزل نیست که با چنین ادبیاتی با منتقدین آن سخن می گویید. با ملاحظاتی می توان سیاست خارجی را از برگ های برنده دولت شما دانست اما براستی به کجا چنین شتابان.
اما در این میان رفتار برخی از رسانه های حامی دولت در مخالفت و اعتراض به ادبیات دکتر روحانی قابل تقدیر است. این اظهارات شوک آور در شان شخص دکتر روحانی و در شان رئیس جمهور اسلامی ایران نبود.
آری آقای روحانی ما می ترسیم و می لرزیم. می ترسیم از این که در دولتی که قرار بود ضد فساد باشد برای یکی از بدهکاران کلان بانکی رانت بزرگی ایجاد شد که تنها درآمد وی از این رانت نزدیک به ۴۰۰ میلیارد تومان است و تاسف آور آنکه شما با توجیهات مختلف از آن دفاع می کنید. قرارداد ننگین کرسنت و انتصاب مدیران نفتی آن زمان در دولت شما لرزه بر اندام ما می اندازد. آقای روحانی لطفا اینقدر ما را نترسانید.
